Als voetballer kende Abe Lenstra niet zijn gelijke. Iedere voetbalclub in Europa wilde Abe inlijven. AC en Inter Milan en Fiorentina kwamen met de meest lucratieve aanbiedingen voor Abe. Maar Abe wilde zekerheid. Wie kon hem garanderen dat de Italianen het geld ook echt zouden betalen? Bij de gemeente Heerenveen had hij een vaste baan Ja, Abe leidde een goed en zorgeloos bestaan.

Hij had een grote legende kunnen zijn in Italië. Volle stadions zouden zingen: “Abe, Abe!”

Toulouse, Olympique Marseille, Racing Club de Paris. Ze wilden allemaal Abe kopen maar die zei steeds nee. Nîmes stuurde een blanco cheque. Abe streek eens langs zijn kin. Want op een briefje stond: “Vul zelf die cheque maar in.” Toen zei z’n vrouw: “Abe jonge, vraag maar een miljoen!” Maar Abe zei: “Ben je gek… Stel je voor dat ze het doen! Als je jezelf verkoopt, kan een club met je doen wat ze wil. Ik wil geen slaaf zijn, daarin heb ik geen zin.”

Hij had een legende kunnen zijn in Frankrijk en Italië. Volle stadions zouden zingen: “Abe, Abe!”

In ’55 gebeurde er een wonder: Abe verliet Heerenveen. Hij ging voortaan voetballen voor Sportclub Enschede. Het was het begin van het betaalde voetbal in Nederland. Abe was al vierendertig en al te oud voor het buitenland. De tijd van de blanco cheques was al lang voorbij. Maar Abe Lenstra zei: “Nee hoor, ik heb geen enkele spijt. Al is het wel zo, en dat klinkt misschien wel gek dat Italië later onze vaste vakantiebestemming werd.”

Hij had een legende kunnen zijn in Frankrijk en Italië. Volle stadions zouden zingen: “Abe, Abe!”

© All rights reserved