Voetbal was alles voor mij, m’n hele leven. Maar toen kwam ik Lena Elzevier tegen. Ze was lid van Het Apostolische Genootschap, een nogal radicale kerkgemeenschap dat de buitenwereld het liefst buitensloot. Voetbal was vergif, ja zo erg was het! Ik had nog wel 10 jaar kunnen spelen. Maar ik stopte. Uit liefde voor Lena. Uit liefde voor Lena werd ik predikant en bleef het maar bij die ene interland.

Als broeder en later dominee van Het Apostolisch Genootschap diende ik in maar liefst drieenveertig verschillende kerkgemeentes. Het predikantenwerk was niet leuker maar het was wel beter dan het voetbal. Nog jaren later kwamen de clubs bij me langs. Of ik alsjeblieft niet weer wilde gaan spelen. Maar uit liefde voor Lena werd ik predikant en bleef het maar bij die ene interland.

Hoewel ik nooit spijt heb gehad dat ik gestopt ben ben ik altijd van het voetbal blijven houden.

Jongeman, ik zal je nog een laatste ding vertellen: Ik was acht jaar en kreeg een longontsteking. Een heel jaar lang lag ik in bed. ’’Mevrouw, meneer," zei de dokter tegen mijn ouders, “hij moet voortaan voorzichtig zijn. Maar u mag hem zijn vreugde niet ontnemen.” Ik sprong bijna tegen het plafond, zo blij was ik. Ik mocht blijven voetballen. Voetballen! Maar uit liefde voor Lena werd ik predikant en bleef het bij die ene interland.

© All rights reserved